بایگانی برچسب‌ها: کانادا

گریزی به صحرای مونترال و برادر آندره!

منتشرشده روی بدست
پاسخ

آندره بِسِت، معروف به برادر آندره، کشیش محبوب و مقدس کلیسای سنت ژوزف در مونترال است. در این کلیسا مجسمه های زیادی ازش ساختند و در موزه ی این کلیسا بسیار بهش پرداختند. قلبش را پس از مرگ از بدنش خارج کرده اند و در محفظه ای شیشه ای در کلیسا و در معرض دید عموم مسیحیان و بلکه مسلمانان و غیره قرار دادند. [طی چند روز آینده، عکس و مطلبی راجع به این موضوع خواهم نوشت.]1891078_10153795171525214_1699088612_n
و اما برادر آندره که بود؟
آندره بِست متولد سال ۱۸۴۵ است که ابتدا به برادر آندره و بعدها به آندره مقدس مونترال معروف شد. وی شخصیت شناخته شده و معروف کلیسای کاتولیک در مونترال است. هزاران گزارش از قدرت معجزه آسا در شفای بیماران بهش منسوب شده و از این جهت در بین مسیحیان کانادا و بخصوص فرانسوی زبانان کانادا بسیار مورد ستایش و احترام است. یه چیزی تو مایه های ابوالفضل خودمون.
واتیکان برادر آندره را ۳۴ سال پیش یعنی در سال ۱۹۷۸، قدیس اعلام کرد و پاپ ژان پاول دوم در سال ۱۹۸۲ او را کلاً فردی متبرک خواند.

داداشمون آندره، در سن ۹ سالگی پدر و در ۱۲ سالگی مادرش را از دست داد. بدنی نحیف و ضعیف داشته و زندگی سختی رو پشت سر میذاره. در جوانی به عنوان کارگر رختشویی و باربر کالج نوتردام در مونترال مشغول به کار میشه. اما بعدها به خدمت کلیسا در میاید و از مریدان شاخ و سفت و سخت یوسف نجار* (سنت ژوزف، شوهر مریم، با یوسف پیامبر فرق داره) بوده. به همین دلیل هم نام کلیسایی که میسازه را کلیسای سنت ژوزف یا همان یوسف مقدس میذاره.

او که مدتها در کالج نوتردام کار میکرده، در تمام آن دوران و با توسل به حضرت سنت ژوزف مشغول به شفای عاجل بیماران بوده است. برادر آندره، برای شفای مردم، از کور و کچل بگیر تا افلیج و علیل و غیره، از یه روغن چراغی که توی کلیسای کوچیک محله شون بوده استفاده میکرده و روغن رو به بیماران می مالیده و ازشون دعوت میکرده که دعا کنن و از حضرت سنت ژوزف تقاضای شفای عاجل داشته باشند، و به اصطلاح به دامن یوسف نجار متوسل میشدند.
البته برادر آندره همیشه از خودش فروتنی در میکرده و میگفته که این من نبودم که شفا دادم بلکه حضرت یوسف نجار بود. من فقط یک وسیله هستم و از این حرفها.
یه بار در دوران حیاتش یک بیماری اپیدمیک در منطقه شایع میشه که سیل آحاد ملت مومن به دم در کالج محل کار و یا خانه شخصی اش روانه میشند. پزشکان شهر که نونشون آجر شده بوده حسابی شاکی بودند و برادر آندره را شارلاتان و کلاهبردار خطاب میکنند اما مردم به او اعتقاد داشتند و گوششون به حرف این پزشکای از خدا بی خبر بدهکار نبوده.
برادر آندره هم البته مرتب اعلام میکرده که آی ملت بوخودا من قادر به شفا دادن نیستم بلکه این حضرت سنت ژوزفه که شفا میده. یه کلیسای بزرگی هم میسازه به اسم سنت ژوزف که نمای بیرونیش در عکس دیده میشه.
در نهایت کار به جایی میرسه که برادر آندره ۴ تا منشی استخدام میکنه چراکه از طرف مردم سالانه حدود ۸۰ هزار نامه شفاعت و توسل و عریضه و اینا دریافت میکرده. بالاخره کالج نوتردام به دلیل مراجعه غیرقابل کنترل شفاجویان، دیدارها را در کالج ممنوع میکنه اما به او اجازه میدن در ایستگاه تراموای نزدیک به کالج همچنان مردم را شفا بکنه.
کم کم نام و شهرتش همه جا میپیچه و تبدیل به یک چهرهء شناخته شده میشه که البته جنجال و بحثهای زیادی هم راجع بهش شکل میگیره. در کالج نوتردام، معلمان و والدین دانش آموزان زیادی بودند که از آندره حمایت میکردن و به او اعتقاد قلبی داشتند، اما بسیاری هم وی را یک شارلاتان و حتی خطرناک برای سلامت بیماران خطاب میکردند. اما خوب تاریخ ثابت کرده که اعتقاد همیشه بر عقل و دانش غلبه میکنه.
سرانجام در سال ۱۹۳۷ برادر آندره، در سن ۹۱ سالگی، از دنیا میره. حدود ۱ میلیون نفر در مراسم تشیع جنازه ش شرکت میکنن.
جسدش در همان کلیسای سنت ژوزف که برای ساختش تلاش زیادی کرده بود دفن میشه ولی قلبش را در ظرفی شیشه ای قرار میدن که آحاد ملت بیان و همچنان شفا بگیرن. همچین قدرتی داشته برادرمون.
البته در سال ۱۹۷۳ قلب دادش آندره بسرقت میره اما یک سال بعد با کمک فرانک شوفی که وکیل جنایی شناخته شده ای بوده پیدا میشه. حالا چطور ثابت میکنن و میفهمن این همون قلبه دیگه با خودشون. ما میگیم خودشه شما هم بگید خودشه. مهم اینه که مردم بیان اینجا و شفا بگیرن. همونطور که هنوز هم مسیحیان بسیاری به این کلیسا میان، دست به ضریح دور قلب میزنند، مقابلش زانو میزنند، ماچش میکنند، اشک میریزن، از او طلب شفا میکنن و پول میندازن توی صندوق صدقات کلیسا و میرن. خلاصه اللهم اشف کل مریض و این قضایا.

*توضیح کوتاه درباره سنت ژوزف یا یوسف نجار:
وی همسر مریم، مادر عیسی است. البته به عقیده مسلمانان و بخش کثیر مسیحیان او پدر عیسی به شمار نرفته و با مریم همبستر نشده‌است بلکه بیشتر نقش پدرخوانده را برای عیسی بازی می‌کند. مسیحیان معتقدند نسب وی به ابراهیم پیامبر می‌رسد.

در سال ۱۸۹۳ پاپ لئون سیزدهم، هر سه (مریم مقدس، پسرش عیسی و یوسف نجار) را یک خانواده اعلام کرد و آنها را خانواده ی مقدس نامید . در تقویم کلیسای رم، روزی را به آن اختصاص داده‌اند.
در برخی روایات اینچنین آمده است که وقتی یوسف نجار از باردار بودن مریم با خبر شد، قصد جدا شدن از او را داشت، اما در یک شب خوابی دید که در آن فرشته‌ای به او گفت:
« [اووووووووووو!] یوسف، پسر داوود، از ازدواج با مریم نگران نباش . کودکی که در رحم اوست، از روح القدس است»
یوسف تحت تاثیر این خواب، مریم را به خانه‌اش برد تا همسرش باشد. بقیه ماجرا رو برید خودتون بخونید دیگه خسته شدم.

دختری در صندلی کناری هواپیما

منتشرشده روی بدست
2
وارد هواپیما که شدم از دور دیدم روی صندلی کناری من نشسته. دختری سی و چند ساله که از چهره اش میشد حدس زد ایرانی است. اول چند کلمه ای انگلیسی حرف زدیم اما بعد از مدتی بالاخره پرسیدم فارسی که میدونید؟ لبخند زد و گفت بله و شروع کردیم به فارسی حرف زدن.
چند دقیقه بعد حرف از ویزا و پاسپورت شد که گفت برای ایران ویزا گرفته. با تعجب پرسیدم ویزا واسه چی؟ مگه با پاسپورت کانادایی داری میای؟ گفت نه، آخه من ایرانی نیستم…چند ساعتی گپ زدیم. از گذشته و امروزش گفت. از خاطراتش و تغییری که مهاجرت در زندگی اش ایجاد کرده. در تمام مدت هرگز ذره ای کینه یا نفرت از ایران در لحن و حرفهایش حس نمیشد. برعکس عاشق ایران بود. با حسی پر از دلتنگی راجع به ایران حرف میزد. میگفت خودش را ایرانی میدونه. تمام عمرش در ایران زندگی کرده. ایران بدنیا اومده. ایران بزرگ شده. اما…

تقریبا دو سال بود که اقامت دائم کانادا گرفته بود و در کانادا زندگی میکرد. میگفت کانادا براش مثل بهشته. تازه بعد از وارد شدن به کانادا حس میکنه او هم آدمه. شخصیت داره. شهرونده. حق و حقوق داره. میگفت خیلی براش عجیب و هیجان انگیز بود که از اولین روز ورودش به کانادا بیمهء درمانی رایگان، حق تحصیل، حق کار، کلاس زبان رایگان و حمایت های مختلفی از ادارهء مهاجرت دریافت کرده. میگفت خیلی خوشحاله که بالاخره هویت پیدا کرده…

گفتم خیلی جالبه چون ظاهر و چهره ت خیلی شبیه به ایرانی هاست و لهجه هم نداری و من اصلا حس نکردم ایرانی نیستی.
گفت پدر و مادرش اهل هرات هستند. خودش ایران بدنیا اومده. بعد لبخند زد و گفت باباجان هرات هم تا همین دیروز مال ایران بوده. ما از نظر فرهنگ و غذا و آداب و رسوم خیلی شبیه ایرانیها هستیم. لبخند زدم و گفتم پس افغان هستی. و بعد گفتم من خیلی وقته مراقبم که بجای افغان یا افغانستانی به کسی نگم افغانی. خندید و گفت آره، افغانی واحد پوله…

میگفت همیشه در کانادا ایرانیها فکر میکنند او هم ایرانی است. حتی همین امروز در فرودگاه که تنها نشسته بود، خانمی ایرانی کنارش نشسته و بدون سوال کردن فارسی حرف زده. میگفت در همان چند دقیقه ای که حرف میزدیم چند مسافر چینی از جلوی ما رد شدند و آن خانم گفته که این چینی ها خیلی کثیفند. سوسک میخورند. بو میدهند.
توی ذهنم میگفتم خوشحالم که اون خانم در ادامهء حرفش نگفته این چینی ها مثل افغانی ها هستند…

پاسپورت افغانستانی اش را نشانم داد. اولین باری بود که پاسپورتی با جلد سیاه که روی آن نوشته بود جمهوری اسلامی افغانستان میدیدم. خودش بی حجاب بود و یک رکابی و شلوار جین پوشیده بود اما عکس پاسپورتش با حجاب کامل و مقنعهء مشکی بود. فراموش کردم سوال کنم که آیا برای آنها هم حجاب عکس پاسپورت اجباری است؟

گفتم برام خیلی جالبه که اصلا راجع به ایران با بدی و کینه حرف نمیزنی. لبخند زد. با مهربونی گفت آخه ایران خونهء منه. من تمام زندگیم توی ایران بوده. الان هم که بعد از ۲ سال مهاجرت اولین فرصت مسافرت برام پیش اومده دارم برمیگردم چند هفته ایران. بهترین دوستهای من ایرانی و اهل مشهد و تهران هستند. گفتم با این همه آزار و اذیت؟
آهی کشید. گفت افغانستان چند ده ساله که درگیر جنگ و ویرانیه. افغانها آواره بودند. مجبور بودند فرار کنند. چاره ای نداشتند.
اما مردم ایران هم تقصیر ندارند. نمیدونن. آموزش ندیدن. از حکومتی هم که با مردم خودش اینجور رفتار میکنه چه انتظاری باید داشت که با مهاجر درست برخورد کنه؟

میگفت کلاس اول راهنمایی بودم. روز اول مدرسه سر کلاس نشسته بودیم. به هیچ کس نگفته بودم که افغانستانی هستم. قبل از شروع کلاس مدیر وارد کلاس شد و پرسید افغانی کیه؟؟
آروم توی جای خودم خم شدم که کسی متوجه نشه. بچه ها اگه میفهمیدن افغان هستم اذیت میکردند. مسخره میکردند. کسی باهام دوست نمیشد. سکوت کردم. مدیر رفت.
زنگ تفریح رفتم دفتر مدیر و گفتم من افغان هستم. گفت بخشنامه اومده که افغانی ها نمیتونن درس بخونن. پرونده ام را داد و گفت برو خونه. حتی نگفت به والدینت بگو. من یه بچهء ۱۲ ساله بودم. تا خونه اشک میریختم و یک هفته مریض بودم. یکسال توی خونه نشستم وغصه خوردم. بعدا بخشنامه اومد که ما هم میتونیم درس بخونیم. باز برگشتم مدرسه و درس خوندم…

روزهای جنبش سبز مثل خیلی ها به خیابون رفته بود. شعار داده بود. فریاد زده بود. کتک خورده بود. جلوی چشمش مامورها پسری که فقط عابر بوده و هیچ کاری نکرده بود را مثل خیلی از پسرها و دخترهای ایرانی گرفته بودند و با مشت و لگد سوار ماشین کرده بودند. جلوی چشمش مردم بازداشت شده بودند. تحقیر شده بودند. آسیب دیده بودند. مثل تمام عمر خودش…

پرسیدم در کانادا رفتار ایرانیها چطور است؟ لبخند زد. گفت در کلاس زبان چند خانم ایرانی همکلاسش هستند. روزهای اول خیلی خوش و بش میکردند و بیرون قرار میگذاشتند. یک روز معلم زبان خواست تا هر کس خودش را معرفی کند و بگوید اهل کدام کشور است. میگفت مردد بودم که بگویم ایرانی هستم یا افغان. بلند شدم. گفتم من دختری از افغانستان هستم.
زیر چشم دیدم که نگاه هر سه چهار ایرانی به من چرخید و با تعجب به من نگاه کردند. بعد از آن هم کم کم رابطه شان با من کم شد و دیگر به قرارها و برنامه های خارج از کلاس دعوتم نکردند…

مشهد بدنیا آمده بود و همانجا بزرگ شده بود. میگفت یکبار دور یک میدان اصلی راه میرفتم. ماشین گشت هم ایستاده بود. یک پسر که از ظاهرش معلوم بود افغان است رد میشد که مامور صدایش کرد. از پسر کارت اقامت خواست و وقتی کارت پسر را گرفت با قیچی دو نصفش کرد. پسر با تعجب و درماندگی گفت چرا کارتم را باطل کردی؟ مامور با فریاد گفت تو اینجا چه غلطی میکنی. گمشو برو کشور خودت. میگفت پسر هیچ حرفی نزد. هیچ چیزی نگفت. دستش به جایی بند نبود. دستمون به جایی بند نبود. هیچ وقت هیچ کس اعتراضی نمیکرد. فقط سکوت میکنیم. فقط سکوت…

گفتم بدترین تجربهء من در رابطه با این موضوع مربوط به ۱۸ سال پیش است. وقتی سوار اتوبوس بودم و یک جوان افغانستانی سوار شد و روی آخرین صندلی خالی نشست. پشت سرش یک مرد میانسال وارد شد و با داد و فریاد یقهء پسر را گرفت و گفت بلند شو ببینم! تو اینجا بشینی روی صندلی و من ایرانی وایسم. پسر هیچی نگفت. سکوت کرد. سرش را انداخت پایین و از اتوبوس پیاده شد. من و تمام سرنشینان اتوبوس فقط نگاه کردیم. سکوت کردیم. همه خفه شده بودیم. حتی من و احتمالا یعضی های دیگه که از این رفتار ناراحت شدند چیزی نگفتیم. کاری نکردیم.
وقتی این خاطره را برایش تعریف میکردم ماجرای «رزا پارکس» و حق صندلی اتوبوس سیاهپوستان در آمریکا، درست ۶۰ سال پیش از امروز، یادم آمد. ۶۰ سال فاصله یعنی یک نسل. یعنی یک نسل پیشرفت یا یک نسل پس رفت. یعنی یک نسل بعد از ما…

گفتم خبرداری که در چند سال گذشته خیلی از ایرانیها به این تبعیضها و رفتارهای نژادپرستانه اعتراض و همدردی میکنند. گفت بله توی اینترنت و بخصوص سر ماجرای ستایش خیلی دیدم.
همینطور که او حرف میزد من با خودم میگفتم افغانهایی که به ایرانی فحش میدهند، با ایرانیهایی که به افغانها فحش میدهند برایم فرقی ندارند. هر دو گروه آدمهایی شبیه به هم هستند. آدمهایی سطحی و برای من منفور. اما او دختری بود خالی از نفرت…

پس از فرود خداحافظی کردیم. هرکدام با دردهای مشترک و دردهای خاص خودمان، رفتیم دنبال زندگی و رویاها و فرداهای خود. مسیرمان جدا شد. اما خاطرهء هم صحبتی با این دختر افغان ایرانی همیشه در ذهن من خواهد ماند. مثل سنگینی بار تمام خاطرات تلخ و سالهای سخت زندگی اش. مثل آرامش و مهربانی و بخشش و بلندی طبعی که در آهنگ صدایش موج میزد. مثل بزرگی و کرامت واژه ای مهجور به نام انسانیت.

ماجرای من و بیمار مهاجر و دختر مونارنجی

منتشرشده روی بدست
پاسخ
آلکساندرا دختر مونارنجی و سال آخری ماست. توی تریای کالج که دیدمش صداش زدم و گفتم چند دقیقه وقت داری حرف بزنیم. از دوستش جدا شد و رفتیم یه گوشه ایستادیم. نمیدونم حدس میزد یا نه که میخوام راجع به چه موضوعی صحبت کنم. بعد از دوهفته که اون اتفاق افتاده بود این اولین بار بود که میدیدمش. قبلا سه شنبه ها با ما توی کلینیک بود ولی از بعد از اون روز شیفتش به یک روز دیگه منتقل شده بود. نمیدونم اتفاقی جابجاش کردند یا عمدا. دو هفته بود که دلم میخواست باهاش حرف بزنم که مبادا سوء تفاهمی پیش اومده باشه.politics1
سه شنبهء‌ دوهفته پیش،‌ داشتم مریضی رنگین پوست اهل یکی از کشورهای آمریکای جنوبی را معاینه میکردم. آلکساندرا وارد اتاق شد و روی صندلی کنار من نشست و با بیمار احوال پرسی کرد. من حواسم به مشکلات پای بیمار بود و متوجه نشدم چطور مسیر گفتگو به جایی رسید که دیدم بیمار میگفت: « ما خودمون دیگه توی کانادا کار واسه خودمون نداریم. دیگه بسه اینقدر مهاجر وارد میکنن. اصلا این پناهنده های سوری چکاری بود که دولت کرد؟ اینها بزودی هزار مشکل برامون درست میکنند. مگه نه؟ تازه توقع دارند غذای حلال هم بخورن»
با کنجکاوی و زیر چشمی نگاهشون میکردم و در حالیکه خیلی احساس معذب بودن بهم دست داده بود نمیدونستم چکار کنم. تمرکز خودم را روی کار معاینه و درمان از دست داده بودم. اولین باری بود که با چنین موقعیتی مواجه میشدم. اخمهای خودم رو توی هم کرده بودم و چیزی نمیگفتم.
یادم اومد چند دقیقه قبل صحبتهاشون از جایی شروع شد که آلکساندرا از بیمار پرسید چند ساله تورنتو زندگی میکنه. بیمار گفت ۴۵ سال پیش به کانادا مهاجرت کرده. بعد بحث از شرایط کانادا به سیاست کشیده شده بود.
با تعجب دیدم آلکساندرا که ذاتا دختری خوش برخورد و مهربون است همچنان به گفتگو ادامه میداد و میگفت « بله. به نکتهء مهمی اشاره کردی. سوال قابل درک و مهمیه»
با خودم میگفتم نکنه آلکساندرا هم ته دلش با نظرات بیمار موافقه چون نه تنها هیچ مخالفتی نکرد بلکه خیلی هم با لبخند به طرح این حرفها و سوالها پاسخ داد. همین لحظه بود که بیمار رو کرد به من و گفت آقای علی، شما کانادایی هستی.
گفتم هنوز نه. یک سال دیگه کانادایی هم میشم. پرسیداهل کجا هستم. با تاکید روی کلمهء‌ مهاجر، گفتم مهاجری از ایران هستم. هرچند خیلی دلم میخواست بگم پناهنده ای از سوریه هستم.
تا قبل از پایان کار درمان بیمار بارها من را به اسم مستر علی صدا زد و تشکر میکرد و یک جور انگار قصد دلجویی داشت و میخواست نشان بده که منظورش من نبودم.
به هر حال اون روز خیلی اعصابم خرد شده بود. بیمار که مرخص و شیفت هم که تمام شد، توی کوریدور توی فکر بودم و راه میرفتم که یکی از استادها رو دیدم. ماجرا را براش تعریف کردم و گفتم راستش من نمیدونستم توی اون لحظه باید چکاری میکردم. از یکطرف با وجود اینکه نه سوری هستم، نه پناهنده و نه مسلمانی که غذای حلال بخواهد، تمام حرفهایی که میزد را به خودم گرفتم و طبعا بدلیل ناراحتی نمیتوانستم رابطهء معقول و بی طرفی نسبت به بیمار داشته باشم. از طرف دیگه هم چون بخشی از گفتگو نبودم نمیخواستم مداخله ای کنم.
استاد با ناراحتی اسم دانشجوی سال آخر را از من خواست و گفت اصلا پرسنل درمانی حق ندارند راجع به دو مساله با بیمار حرف بزنند. دین و سیاست. من گفتم اسم دانشجو را نمیگم چون اون تقصیری نداشت و بعید میدونم قصدی داشت. اجازه خواستم خودم با آلکساندرا صحبت کنم. استاد هم گفت نه! لازم نیست خودم را درگیر ماجرا کنم و خودش پیگیری میکند، چون دانشجوی سال آخر باید این موضوع را رعایت میکرد. خواهش کردم که کاری به کار دانشجوی سال آخر نداشته باشند. لبخند زد و گفت من باید در لحظه ای که یک بیمار هرگونه حرفی تبعیض آمیز میزند خواه راجع به مذهب، خواه راجع به ملیت و نژاد و جنسیت و… اتاق را ترک کنم و به سوپروایزر گزارش بدهم و اسم بیمار را در لیست سیاه میگذارند و دیگر پذیرشش نمیکنند.
گوشهء تریای کالج ایستاده بودیم و من تمام ماجرا را آنطور که بود برای آلکساندرا بازگو کردم و گفتم امیدوارم مشکلی برایش پیش نیامده باشه و قصدم اصلا گزارش کردن او نبود و حتی اسمش را هم ندادم.
لبخند زد و گفت نگران نباشم. استاد مربوطه باهاش صحبت کرده و مشکل خاصی پیش نیومده. گفت از اول اشتباه از خودش بود که وارد اون بحث شده و میگفت حتی دقت هم نمیکرده که بیمار دقیقا چی میگه و حواسش بیشتر به نظارت روی کار درمانی بوده و هرچی بیمار میگفته بدون توجه تایید میکرده و چون بیمار از ظاهرش مشخص بود که مهاجر هست آلکساندرا این بحث را مطرح کرده بود و از جوابی که شنیده بود خودش هم تعجب کرده بود و انتظار نداشت خود یک مهاجر نظرش راجع به مهاجرها اینطوری باشه، ولی در کل اصلا به حضور من در اتاق بعنوان یک مهاجر و اثر حرفهای بیمار دقت نکرده بود.
گفت ما روزانه با آدمهای عوضی هم مواجه خواهیم شد و بدون شک این بیمار یک آدم عوضی بود و کم کم یاد میگیریم که حرفهای بیمار را از یک گوش بشنویم و از گوش دیگه خارج کنیم.
بعد هم با لبخند گفت اصلا موافق حرفهای اون بیمار نیست و خودش نه تنها کاملا موافق کمک به پناهنده هاست بلکه بصورت داوطلبانه هم توی خیلی از کارها و برنامه ها برای کمک به پناهنده های تازه وارد شرکت کرده و میکنه.
در آخر هم خیلی تشکر کرد که باهاش راجع به این موضوع حرف زدم.

شش سوتی برتر من در زبان انگلیسی

منتشرشده روی بدست
19
حرف زدن به زبان غیرمادری شما را در موقعیتهای خاص، جالب و گاه دشوار قرار میده. فکر میکنم برای اکثر افراد مهاجر تجربیات مشابهی پیش اومده باشه که کلمه ای را اشتباه تلفظ کنند و مخاطبشون متوجه منظور نشه، یا اینکه طرف مقابل کلمه یا جمله ای را جوری بگه که شما اصلا نفهمید چی گفت. برای من تو این چند سال زندگی خارج از ایران بارها از این اتفاقات پیش اومده که از یادآوری بعضیهاش خنده م میگیره و از خجالت بعضیهاش خیس عرق میشم.
۱) مثلا ترم قبل توی سالن تشریح درس آناتومی بودیم. جلسهء قبلش استاد داشت توضیح میداد که بعضی وقتها بهترین تکنیک برای جدا کردن عضلات از هم استفاده از انگشت است. اون روز من سعی داشتم که از همین روش استفاده کنم و با سرعت و قدرت چندین بار انگشتم رو توی حفره ای که بین عضله و پوست ایجاد شده بود فرو میکردم. دو تا از دوستام هم کنارم ایستاده بودند که یکیشون گفت این تکنیک finger blast خیلی باحاله و اون یکی دوستم هم خندید. من خیال کردم که منظور ضربه های ناگهانی و سریع هست و فکر کردم شاید اصطلاحی باشه شبیه موشک بارون شدن و رعد و برق و از اینجور چیزها.
هفتهء بعدش دوباره سالن تشریح بودیم و استاد پشت سر من ایستاده بود و من رو به چند تا از همکلاسیهام بلند بلند گفتم که این هفته هم باید یه کم تکنیک finger blast رو امتحان کنیم. یکدفعه سکوت شد. دو تا دوستام که کنارم بودند از زور خنده چشاشون گرد شد و سرخ شدند و هی به من اشاره میکردن که استاد پشت سرت وایساده و من که متوجه شدم یک اتفاق ناجوری افتاده سریع شروع کردم فیلم بازی کردن که اوه من استاد رو ندیدم و چه سوتی ای دادم. شب توی خونه سرچ کردم و معنی فینگر بلاست رو فهمیدم. یعنی با قدرت و بصورت مکرر انگشت توی سوراخ کسی کردن!
۲) توی اصفهان یه اخلاقی هست (که من البته خوشم نمیاد از این کار) که وقتی کسی را میخواد لهجهء‌ اصفهانیش رو عوض کنه و شبیه تهرانیها حرف بزنه بخصوص وقتی نتیجهء کار خوب از آب درنمیاد مسخره میکنن و مثلا وقتی میخوان ادای طرف را در بیارن میگن تَهران یا پَیاز (با فتحه). چون اصفهانیها خیلی از حرفهای فتحه دار را با کسره تلفظ میکنند. مثلا پَلنگ را میگن پِلنگ. یا خَراب را میگن خِراب. پس کسی که میخواد لهجه اش را عوض کنه مسخره میکنن که طرف دیگه حتی پیاز و تهران را هم با فتحه میگه.
توی انگلیسی هم خیلی وقتها حرف O را بیشتر شبیه به آ تلفظ میکنند تا نزدیک به اُ. مثلا Ontario را میگن آنتاریو. Obstacle را میگن آبستکل.
چند ماه پیش توی جمع همکلاسیهای کاناداییم نشسته بودیم و حرف میزدیم. من هم که سعی میکردم لهجه رو خیلی انگلیسیش کنم وسطهای حرف میخواستم بگم فلانی شبیه به اوباماست و گفتم فلانی شبیه به آباما. اونام حاج و واج نگاه میکردند که آباما کیه! خلاصه خیلی پیاز قضیه پَیاز شده بود.
۳) یه بار توی دانشگاه با دو تا از پسرها نشسته بودیم و راجع به یکی از دخترهای کلاس حرف میزدیم که یکیشون یه شوخی کرد و جفتشون خندیدن ولی من متوجه نشدم اصن چی گفت اما نمیخواستم به روی خودم بیارم که نفهمیدم و لاجرم من هم باهاشون خندیدم و برانکه قضیه ضایع نشه سریع موضوع رو تموم کردم و شروع کردم توی گوشیم ور رفتن.
یهو دیدم دوستم سرخ شده و شروع کرد به عذرخواهی کردن و هی میگفت ببخشید و نباید همچین شوخی ای میکردم و منم که اصن نمیدونستم چی گفته بود ولی حدس میزدم که یه شوخی سکسی کرده بود هی میگفتم نه بابا. مشکلی نیست. نو پرابلم نو پرابلم :))) هنوزم نمیدونم البته چی گفته بود.
۴) بعضی وقتها اصطلاحاتی هست که ممکنه نشنیده باشیم. مثل اینکه «آیا وقت دارید» با «آیا وقت را دارید» تفاوت داره.
do you have time
do you have the time
جملهء دوم یعنی ساعت چنده.
یکبار توی ایستگاه اتوبوس ایستاده بودم که یه پسری با عجله اومد سمت من و گفت
excuse me, do you have the time
من هم خیلی ریلکس و در کمال آرامش گفتم بله، البته تا زمانی که اتوبوس از راه برسه.
بعد دیدم باز میگه نه نه! دو یو هو د تایم؟ و خیلی هم روی THE تاکید کرد.
من هم باز گفتم بله و مونده بودم چرا کارش رو نمیگه.
برای بار سوم که سوالش رو تکرار کرد، یه نفر که اونطرفتر ایستاده بود گفت ساعت ۵:۳۰ هست. این از اون لحظه هایی بود که از خجالت خیس عرق شدم.
۵) دوست دختر سابقم عادتی که داشت این بود که خیلی تند و زیرزبونی حرف میزد که به انگلیسی بهش میگن mumbling.
اولین باری که با هم رفته بودیم بیرون، دیدم روی بازوش یه تتوی مرغابی داره. گفتم قضیهء‌ مرغابی چیه؟ شروع کرد به توضیح دادن و من فقط وسط حرفهاش فهمیدم که یه چیزی راجع به پدرش گفت و باخودم گفتم لابد پدرش اردک دوست داشته!
چند هفته بعدش حرف میزدیم و من پرسیدم راستی پدرت چیکار میکنه؟ دیدم با تعجب نگاهم کرد و گفت یادت رفت؟ و بعد با انگشت به سمت تتوی روی بازوش اشاره کرد و گفت پدرم فوت کرده دیگه!
من هم که واقعا هیچ ایده ای نداشتم گفتم اوه ببخشید، راست میگی یادم رفته بود. هیچ وقت هم نفهمیدم قضیهء تتوی مرغابی و علت فوت پدرش چی بود و هیچ وقت هم روم نشد بپرسم :))
۶) هفتهء‌ پیش توی کلینیک باید پیرمردی ۷۵ ساله را ویزیت میکردم.از همون لحظهء ورودش به اتاق شروع کرد به شوخی کردن. آخر وقت بود و من باید سریع بیمار را معاینه میکردم و کارهای درمانیش را انجام میدادم و گزارش را توی پرونده مینوشتم.
خلاصه وقت و حوصله زیادی برای شوخی کردن نداشتم. شروع کردم شرح حال گرفتن تا جایی که پرسیدم آیا بیماری دیابت دارید؟
با نیشخند گفت بیماری چی چی؟
من که از قبل میدونستم با تلفظ درست این کلمه مشکل دارم، سعی کردم تغییر تلفظ بدم و پَیازش رو بیشتر کنم.
باز خندید و گفت چی هست این بیماری؟
گفتم قند خون بالا.
بیمار هم نیشش رو باز کرد و گفت آهااااا. منظورت دیابته؟ بعد هم چشمک زد که یعنی از همون اول میدونستم چی میگی و فقط خواستم دستت بندازم :/
به کانال تلگرام شبنویس هم سری بزنید: https://www.telegram.me/shabnevisblog

مارگارت و هدیه کریسمس

منتشرشده روی بدست
2

۱- دو روز پیش که اومدم خونه، دیدم مارگارت، صاحبخونه و همخونه ام، یه پاکت نامه گذاشته توی آشپزخونه و روش نوشته هدیه کریسمس برای علی. توی پاکت یک کارت هدیه برای سالن ماساژ بود و روی کارت نوشته بود انعامش هم پرداخت شده.

۲- چند ساعت قبلترش، توی فروشگاه و موقع خرید فروشنده بهم گفت کریسمس مبارک و منم تشکر کردم و اومدم بیرون. اما توی راه همش با خودم فکر میکردم وقتی به کریسمس (و متشابهاتش مثل غدیر و قربان و فطر و مبعث و…) اعتقاد نداری و کسی بهت تبریک میگه باید چطوری جواب بدی که مودبانه باشه. توی ایران دیدم بعضی ها بصورت شاید بشه گفت بی ادبانه ای به کسی که مثلا روز عید فطر رو بهشون تبریک میگه، میگن عید فقط نوروز.

۳- بارها طی سالهای گذشته بحث مذهبی بودن کریسمس توی فضای مجازی مطرح شده و دیدم خیلیها مورد نقد/تمسخر قرار گرفتن که چرا فطر و غدیر بده ولی کریسمس خوبه؟

۴- من شخصا خودم را آدمی پذیرای فرهنگهای مختلف میدونم و هیچ تعصبی هم روی هیچ قسمتی از فرهنگ کشوری که ازش میام یا کشوری که درش زندگی میکنم و یا بطور کلی مفاهیم قراردادی و نسبی مثل ملیت و هویت و دین و… ندارم. راستش برای من تمام این تعاریف بی معنا یا کم ارزش است.

۵- تمام این موارد باعث شد از فرصت استفاده کنم و با مارگارت چند دقیقه ای راجع به کریسمس گپ بزنم. ازش پرسیدم وقتی کسی توی خیابون به من میگه کریسمس مبارک، آیا میتونم برداشت کنم که او فردی مسیحی و معتقد است؟ چون در ایران اگر کسی فرضا عید فطر رو به من تبریک بگه میتونم برداشت کنم که به احتمال زیاد فردی معتقد و مسلمان است. ازش پرسیدم کریسمس که روز تولد مسیح و روز تعطیل است تا چه حد برای مردم بار مذهبی داره؟

۶- جوابهای مارگارت بصورت خلاصه این بود:
هرچند بعضی مردم (در کانادا) معتقد هستند و روز کریسمس هم به کلیسا میرن ولی کلا این روز بار مذهبی خودش رو از دست داده و خیلی بندرت کسی برای اینکه روز تولد مسیحه تبریک میگه. بیشتر بهانه ای شده برای دور هم جمع شدن و به همدیگه هدیه دادن.
میگفت خیلی از‌ مردم (کانادا) هم اصلا کریسمس را برگزار نمیکنن چون یهودی یا مسلمان هستند. (اینجای حرفش برام خیلی جالب بود، مردم مسلمان کانادا)
میگفت اگر کسی بهت گفت کریسمس مبارک تو هم میتونی بهش بگی کریسمس تو هم مبارک، اما اگه کسی بخواد واقعا از گفتن کلمه ی کریسمس به هر دلیلی خودداری کنه، میتونه به بقیه بگه تعطیلات خوبی داشته باشید، یا سال نو پیشاپیش مبارک و اینجوری کریسمس رو دور بزنه.
در آخر حرفش هم‌گفت، امیدوارم بهت بر نخورده باشه که کادوی کریسمس واست خریدم!
منم گفتم نه اصلا! من فقط از این نظر پرسیدم که با فرهنگ کانادایی بیشتر آشنا بشم‌ (و در ذهنم ادامه دادم که یک اصفهانی هیچگاه از گرفتن هدیه حتی به دلایل واهی ناراحت نمیشه)

خبری کذب علیه ایران، چه کسی پاسخگوست؟ A Misleading News About Iran

منتشرشده روی بدست
3

English follows

امروز با خبری تعجب برانگیز راجع به ایران در روزنامهء متروی تورنتو روبرو شدم. خبری که میگوید زن تروریست در پاریس اولین زنی نبود که خود را منفجر کرد و قبلا هم این کار در فلسطین و یا در ترکیه توسط زنان کرد و همچنین در متروی روسیه توسط گروهی موسوم به «بیوه های سیاه» انجام شده است. تیتر روزنامه میگوید زنان انتحاری (تروریست) وجود خارجی دارند. در طول متن هیچ اشاره ای به ایران نمیکند اما در زیر عکسی که از دو دانشجوی دختر ایرانی است نوشته اند: « دانشجویان ایرانی در حال ثبت نام و اعلام آمادگی برای عملیات انتحاری.». عکس هم از آرشیو آسوشیتدپرس انتخاب شده است

دروغ

شاید شما هم مثل من اولین واکنشتان این باشد که این خبر دروغ محض است. اما فراموش نکنیم که در واقع این اتفاق در ایران رخ داده است،‌ آن هم در سال ۱۳۸۵ و در زیر سایهء شوم دولت احمدی نژاد. این حرکت تحت عنوان ثبت نام عملیات استشهادی علیه اسرائیل انجام شد که همان زمان هم در رسانه های بین المللی بازتاب پیدا کرد و در ترجمهء خبر به اشتباه یا به عمد از آن بعنوان عملیات انتحاری نام برده شد. متن آن خبر را میتوانید با کلیک بر روی این لینک مشاهده کنید. حال سوال این است که چه کسی باید پاسخگوی چنین اعمالی باشد؟ چه کسی منافع ملی ایران را تخریب میکند؟ چه کسی مسوول رفتار احمقانه و ضدمدنی این ۳۱۳ نفر در دانشگاه تهران است؟ همهء‌ ما میدانیم این رفتارهایی که بیشتر در دوران احمدی نژاد باب شده بود، حرکاتی سمبلیک و نمایشی و احتمالا از روی خودشیرینی بوده است تا اقدامی جدی و عملی. اما هرچه بوده، امروز فرصت را بدست رسانه هایی میدهد تا با ارجاع به چنین رفتارهایی ایران را به عنوان کشوری تروریستی معرفی کنند. درست همانطور که هنوز هم برخی رسانه ها با ارجاع به صحبتهای احمدی نژاد میگویند ایران قصد دارد یا قصد داشته است اسرائیل را از روی نقشه محو کند و سپس با چنین ارجاعی نتیجه گیری میکنند که ایران کشوری خطرناک، تروریست و دشمن جامعهء جهانی است.

از سوی دیگر نمیدانم کسی که چنین خبری را در روزنامهء‌ تورنتو کار کرده است صرفا از روی جهل و نادانی و اطلاعات ناکافی چنین کاری کرده یا بصورت هدفمند و مغرضانه قصد تخریب افکار عمومی کانادا نسبت به ایرانیان (یا بطور کلی تر نسبت به مهاجران خاورمیانه ای یا مسلمان) را داشته است. به هر حال آب گل آلود است و فرصت برای ماهیگیری مناسب. فکر میکنم جامعهء ایرانی خارج از ایران بخصوص ایرانیان مقیم کانادا باید به چنین اخباری واکنشی منطقی و بدور از احساس و اغراق نشان بدهند تا نهایتا روزنامه را مجبور به انتشار توضیحی در این خصوص کنند.

من همین الان به روزنامه ایمیل زدم و نوشتم که چنین خبری سوء‌ استفادهء سیاسی از موقعیت است و صحت و دقت خبری ندارد. ایران هیچ وقت در هیچ یک از عملیات تروریستی حضور نداشته و این عکس و زیرنویس آن مربوط به یک حرکت سمبلیک در تهران آن هم شش سال پیش و در دوران احمدی نژاد بوده است. ضمنا ایران از معدود کشورهای خاورمیانه است که بصورت عملی در حال مبارزه با داعش است و ماهانه تعدادی از سربازان ایرانی و افغان در سوریه به دست داعش کشته میشوند. جامعهء ایرانی داخل و خارج از ایران با اعمال تروریستی و واپسگرا موافق نیستند و همواره تروریسم را چه در کشورهای غربی و چه در خاورمیانه و چه در سطح تروریسم دولتی محکوم کرده اند.

شما هم اگر مایل هستید که با این روزنامه تماس بگیرید این شماره تلفن و ایمیل روزنامه است:

Phone: 416-486-4900
Toll-free: 1-888-916-3876
Email: torontoletters@metronews.ca

Today I came up with a strange title in Metro News in Toronto saying that female suicide bombers had existed even before the Paris terrorist attack. It points out some of the previous suicide bombing activities in the past carried out by Palestinian’s women, or Kurdish women in Turkey or even in Russia by a female group called Black Widows. In the text there is nothing about Iran but they have highlighted under the image that «Iranian Students fill in registration forms indicating their readiness to carry out suicide attacks»

Many Iranians are shocked after seeing this news, while we all know that such a limited gesture was performed in 2006 under Ahmadinejad’s government, and never came to reality. I agree that it was a stupid act by some extremists who wanted to express their opposition against Israel, but it never occurred and even was highly criticized in  the Iranian local newspapers

I don’t know if the people behind this news in Metro newspaper, simply were ignorant with lack of information or they were some opportunists who wanted to fish in a troubled water and agitate the public opinion against Iran, Muslim immigrants, or even people from Middle East

I just sent and email to the newspaper which I share it with you. If you’d like to contact them too, their contact information is at the end of this post

Dear editorial team of Metro Toronto newspaper

I read on your recent issue published on Friday November 20 about the existence of female suicide bombers. We are all concerned about the national security in Canada and we all are shocked after the recent terrorist attacks in France. However, the image and its subtitle are extremely misleading and is not true. It looks like a political opportunism against a nation who have always condemned terrorism. Iranians never participated in any terrorist activity and you cannot find any Iranian involved in the past terrorist attacks. The news about those «students» filling forms, goes back to 6 years ago under Ahmadinejad’s government. Although that action was a stupid show, we all know that it was nothing more than a local symbolic political gesture expressing their concern about Palestinians. Iran is actually the only country in Middle East which is actively fighting against ISIS and each months some of Iranian and Afghan soldiers are killed by ISIS in Syria.
The majority of Iranian society both living in Iran or in Canada, have always condemned terrorism and do not agree with any extremism and violence, not only in the West but also in Middle East and other counties around the world. Please help us to stop hatred, generalization and discrimination in our highly valued Canadian society. I would like to ask your newspaper to publish a correction about that image before it hurts more Iranian community in Canada

Contact Information of Metro Toronto newspaper

Phone: 416-486-4900
Toll-free: 1-888-916-3876
Email: torontoletters@metronews.ca

Indian Summer آیا میدانید تابستان سرخپوستی چیست؟

منتشرشده روی بدست
پاسخ

تابستان سرخپوستی یا به تعبیری گرمای پاییزه به دوره ای از فصل پاییز در نیمکرهء شمالی بخصوص در کشورهایی indian summerمثل کانادا و آمریکا گفته میشود که معمولا از اواسط سپتامبر تا اواسط نوامبربطول می انجامد. در این بازهء زمانی هوای سرد پاییزی به آرامی گرمتر، آفتابی و مطبوع میشود.

در اواخر قرن نوزدهم، فرهنگنویس آمریکایی آلبرت ماتیوز برای پی بردن به ریشهء نام «تابستان سرخپوستی» تحقیق مفصلی در بین کتب ادبی و تاریخی مختلف انجام داد. قدیمی ترین منبعی که از این اصطلاح استفاده کرده بود مربوط به سال ۱۷۷۸ بود ولی همچنان ریشه و دلیل انتخاب این نام نامشخص است. گفته میشود که به احتمال زیاد سرخپوستان ساکن در این مناطق برای اروپاییان تازه مهاجر راجع به گرمای این دوره از پاییز توضیح داده اند و از آن زمان این دورهء موقت گرما «تابستان سرخپوستی» نام گرفته است و سپس بتدریج وارد زبان کشورهای دیگر مثل انگلستان شد.

البته تئوری دیگری نیز راجع به این نامگذاری وجود دارد که میگوید این اصطلاح مربوط به تغییرات آب و هوایی در اقیانوس هند است که در گذشته کشتی هایی که از این منطقه عبور میکردند روی بدنهء کشتی کلمه ای که مخفف تابستان سرخپوستی بوده است را مینوشته اند تا براساس سطح آب مشخص شود چه مقدار باید بارکشی کنند.

در برخی دیگر از کشورهای اروپایی مثل آلمان، اتریش، فنلاند و مجارستان هم تغییرات آب و هوایی مشابهی در این فصل از سال اتفاق می افتد که اصطلاحا به آن تابستان پیرزنان گفته میشود. در بسیاری دیگر از کشورها هم در نقاط مختلف کرهء زمین چنین تابستان کوچکی وجود دارد که بهترین زمان برای آماده شدن برای سرمای زمستان پیش روست

انتخابات کانادا و تجربه ای متفاوت با فضای ایران

منتشرشده روی بدست
پاسخ

دغدغه های افراد در جوامع مختلف بشدت متفاوت است. ما در ایران به اصلاحطلب ها رای میدادیم که شاید چند تا کتاب و مجله کمتر سانسور شوند، یا چند تا کنسرت و فیلم و تئاتر بیشتری مجال روی صحنه رفتن پیدا کنند، یا چند سانتیمتر حجاب خانمها بالاتر برود و… خلاصه دغدغه های خیلی از ماها این مسایل بود…

چند روز پیش زمان ناهار با دو تا از دوستان کانادایی خودم که ۲۴ و ۲۸ ساله هستند نشسته بودیم که بحث انتخابات کانادا شد.

فردا ۱۹ اکتبر انتخابات نخست وزیری در کانادا است.
تقریبا در این چند ماه با هر که صحبت میکردم خواهان رفتن هارپر، نخست وزیر فعلی، از مسند قدرت بود. از مهاجر و رنگین پوست و سفید پوست بگیر، تا دانشجو و کارمند و بیکار! همه میگفتند هارپر باید برود.
برای من همیشه این سوال مطرح بود که پس چه قشری و با چه ملاکهایی به هارپر رای خواهند داد. فکر میکردم آدمهای عوضی و یا نژادپرست یا بی سواد به حزب محافظه کار رای خواهند داد.
خلاصه با دوستانم حرف انتخابات شد و پرسیدم به چه کسی رای میدهند.
دوست ۲۸ ساله ام سرش را پایین انداخت و کمی با خجالت و لبخند شرمندگی گفت هارپر. دوست ۲۴ ساله ام با کمی تعجب پرسید واقعا؟؟ او هم جواب داد که بله، چون ما که قراره در‌آینده مطب بزنیم و بیزینس شخصیمون را داشته باشیم،‌ با سیاستهای هارپر میتونیم پول بیشتری دربیاریم. این دوست من نه نژادپرست است و نه بی سواد و نه عوضی.
از دوست ۲۴ ساله ام پرسیدم تو به چه کسی رای میدهی؟
گفت من به جاستین (رهبر حزب لیبرال). دلیلش را برای این رای پرسیدم؟ گفت چون جاستین گفته اگه رای بیاره فروش حشیش را قانونی میکنه.
یادم آمد که دوست دیگری داشتم که چند هفته پیش گفته بود به حزب ان.دی.پی رای میدهد چون برای حفظ محیط زیست برنامه های بهتری دارند.

من هم لبخندی به لبم داشتم و به این همه تفاوت نگاه و ملاک و دغدغه ها و دنیاهای آدمهای این طرف کرهء زمین با آدمهای آن طرف کرهء زمین فکر میکردم.
بعد از چند دقیقه ناهارمان را خوردیم و بلند شدیم و باهم رفتیم بسمت کلاس. نه جر و بحثی پیش آمد، نه توهین و تحقیر و کنایه ای، نه کسی مزدور خوانده شد و نه کسی خائن، و نه کسی در انتخاب و عقیدهء شخصی افراد دخالت کرد. نه رگ کسی بجوش آمد و نه یقه ای دریده شد.
این شاید بزرگترین درسی بود که از فضای انتخابات در محیطی متفاوت با مطالباتی بسیار شخصی تر از آنچه با آن همیشه آشنا بودم گرفتم. درس احترام به رای و انتخاب افراد در عمل و نه صرفا در شعر و شعار…

راهنمای جامع رشته های تحصیلی پزشکی و پیراپزشکی در کانادا

منتشرشده روی بدست
پاسخ

اگر شما یکی از مهاجرین تازه وارد کانادا هستید یا درآیندهء دور و نزدیک برنامهء مهاجرت به کانادا دارید، و رشتهء تحصیلی شما مرتبط با رشته های پزشکی و پیراپزشکی است، راهنمای زیر برای شما بسیار مفید خواهد بود. در این راهنما که به زبان انگلیسی است، لیست کلیهء رشته های مرتبط با سلامت و درمان در کانادا را میتوانید به ترتیب حروف الفبا مشاهده کنید. مهمتر از آن، توضیحات و شرح وظایف مربوط به هر رشته، تحصیلات و مدارک مورد نیاز برای ورود به هر رشته، موقعیت های شغلی، چشم انداز کاری هر رشته در حال حاضر و در پنج سال آینده، میانگین حقوق و درآمد، و همچنین لینک وبسایتهای دانشگاهها و مراکز ارائه دهندهء آن رشته را میتوانید ملاحظه کنید

برای مطالعهء راهنما اینجا کلیک کنید

توضیح ضروری: یکی از سخت ترین کشورها برای ورود به سیستم پزشکی و درمانی کاناداست. بسیاری از فارغ التحصیلان رشته های پزشکی و پیراپزشکی که در کشورهای دیگر فارغ التحصیل شده اند برای وارد شدن به نظام درمانی در کانادا و پذیرفته شدن در رشته هایی مثل پزشکی، داروسازی،‌ دندانپزشکی، فیزیوتراپی و.. معضلات بسیاری پیش رو دارند. یکی از راههایی که کانادا پیش روی مهاجرین میگذارد ورود به رشته های جایگزین و میانبر است. رشته هایی که همچنان مرتبط با رشتهء تحصیلی شما و در حیطهء درمان و سلامت است اما ورود به آنها کمی راحتتر از رشته هایی مثل پزشکی و دندانپزشکی است.

اگر بدنبال توضیحات مربوط به رشته های دیگر و اطلاعات مربوط به آنها هستید میتوانید از لینک زیر استفاده کنید

اطلاعات مربوط به رشته ها مختلف تحصیلی در اونتاریو

هشت نکته راجع به قانون جدید سی-۲۴ و وضعیت شهروندی در کانادا

منتشرشده روی بدست
11
از ابتدای ژوئن ۲۰۱۵ بنابر لایحهء سی-۲۴ (Bill C-24) اجرا و ماهیت شهروندی کانادا تغییر کرد و عملا شهروندان کانادا را به دو دستهء درجه اول و دوم تقسیم کرد. براساس این قانون جدید، حق شهروندی کانادا از شهروندانی که به کانادا مهاجرت کرده اند و شهروند کشور دیگری نیز هستند میتواند گرفته شود، درحالیکه چنین اتفاقی برای سایر شهروندان کانادا اتفاق نخواهد افتاد. خواندن ۸ نکتهء زیر به شما در درک بهتر ایرادات این قانون کمک خواهد کرد. این مقاله ترجمه خلاصه ای از مقالهء انگلیسی زبانی است که اصل آن را از «اینجا» میتوانید بخوانید.
۱- اجرا شدن قانون جدید شامل چه کسانی میشود؟
هر کسی که شهروند کشوری دیگر یا واجد شرایط اخذ شهروندی از کشوری دیگر غیر از کانادا است، در صورت ارتکاب تخلفات مشخصی که در این قانون به آن اشاره شده است میتواند تحت تاثیر قرار گیرد. این قانون پتانسیل این را دارد که افراد خیلی زیادی را شامل شود و از زمانیکه که باطل کردن حق شهروندی کانادا باب شود، دیگر دری است که گشوده شده و ممکن است در آینده بازتر و بازتر هم شود. ما در کانادا دارای یک سیستم قضایی مدرن هستیم که با برگزاری دادگاههای شفاف و عادلانه میتواند به جرئم افراد رسیدگی کرده و مجازات لازم را اعمال کند. با این وجود دیگر چه نیازی به اجرای چنین قانون جدیدی برای باطل کردن شهروندی یک فرد وجود دارد؟
باطل کردن شهروندی افراد از جمله قوانین قرون وسطایی است که بالقوه میتواند بعنوان حربه ای برای مجازات شهروندان بکار رود و درواقع فرقی با تبعید دائمی افراد ندارد. اگر چنین مسیری آغاز شود چه تضمینی وجود دارد که در آینده دامنهء پوشش افراد اخراجی گسترده تر و بیشتر نشود؟ برای دانستن بیشتر «اینجا» کلیک کنید
۲- چرا شهروندی دوگانه داشتن (از دو کشور) منجر به شهروند درجه دوم شدن در کانادا میشود؟
این قانون میگوید که برخی کاناداییها که شهروندی کشور دیگری را ندارند و واجد شرایط اخذ شهروندی کشوری دیگر نیستند، برای همیشه کانادایی خواهند ماند. سایر کاناداییها، میتوانند شهروندی خود را از دست بدهند حتی اگر در کانادا به دنیا آمده باشند. حتی اگر در عمل دولت هیچگاه شهروندی کسی را باطل نکند، واقعیت این است که شهروندی هیچکدام از ما دیگر دارای امنیت و ثبات دائمی نخواهد بود.
طبق تعاریف، شهروندی حقی است برای داشتن حقوق مختلف
“The right to have rights”
برای کسانی که شهروندیشان بدون امنیت است، درواقع حقوق شهروندیشان هم متزلزل شده است.
۳- چرا این قانون فقط برای افرادی اعمال میشود که شهروندی دوگانه دارند؟
طبق قوانین بین المللی، هیچ کشوری نمیتواند شهروندی افراد خود را درصورتیکه بدون کشور شوند باطل کند. یعنی این قانون جدید فقط افرادی را که تنها شهروند کانادا هستند شامل نمیشود. شهروندی افراد فقط بر طبق ضوابط خاصی که در لایحهء سی-۲۴ نوشته شده است باطل میشود، از جمله ارتکاب به یکی از جرائم ذکر شده مثل فعالیتهای نظامی مشکوک علیه کانادا.
براساس همین لایحه کاناداییهایی که حتی در کانادا بدنیا آمده اند اما میتوانند تابعیت کشوری دیگر را داشته باشند نیز مشمول این قانون خواهند شد، حتی اگر تا بحال به آن کشور آبا و اجدادی خود پا نگذاشته اند یا حتی نمیدانند که میتوانند تبعهء آن کشور بشوند.
۴- تکلیف کاناداییهای جدید که در آینده تصمیم به زندگی خارج از کانادا میگیرند چه میشود؟
بحث برانگیزترین قسمت این لایحه همین مورد است چرا که از این به بعد متقاضیان شهروندی کانادا در فرم مربوطه تعهد میدهند که قصد اقامت دائمی در کانادا را خواهند داشت و این موضوع باعث آسیب پذیری شهروندان جدید کانادایی میشود. به این دلیل که اگر این شهروندان در آینده به هر دلیلی خارج از کانادا زندگی کنند قانون پتانسیل این را دارد که شهروندی آنان را باطل کند. از این به بعد، شهروندان جدید کانادایی بعنوان پیش شرط تعهد میدهند که قصد زندگی در کانادا را برای همیشه دارند و عدم پایبندی به این تعهد میتواند به عنوان دروغ گفتن در اپلیکیشن تلقی شود. بنابراین، شهروند جدید کانادایی اگر به دلیل مراقبت از نزدیکان بیمار خود، یا زندگی با فرزندان خود در کشوری دیگر، یا حتی برای تحصیل و کار به کشوری دیگر برود میتواند در خطر باطل شدن سیتیزنشیپ قرار گیرد.
۵- آیا لایحهء سی-۲۴ تنها شامل حال شهروندان جدید میشود یا میتواند شهروندان قدیمی با تابعیت دوگانه را نیز تحت تاثیر قرار دهد؟
اکثر بندهای این قانون شامل تمام افراد (قدیمی و جدید) که دارای تابعیت دوگانه هستند میشود. البته قسمت مربوط به تعهد برای اقامت در کانادا فقط به متقاضیان جدید مربوط میشود.
لازم به یادآوری است که درگذشته اگر هرگونه تقلب یا دروغ در هریک از مراحل درخواست اقامت و سیتیزنشیپ فردی ثابت میشد دولت طبق قانون میتوانست شهروندی او را باطل کند. اما طبق لایحهء سی-۲۴ متقاضیان تعهد میدهند که در این کشور اقامت خواهند داشت و اگر در آینده خارج از کانادا زندگی کنند دولت میتواند به عنوان دروغ و تقلب در اپلیکیشن به آن استناد کند. البته هنوز مشخص نیست که واقعا تا چه حد و در مورد چه افرادی این موضوع عملی خواهد شد. به هر حال یکی از مبهم ترین بخشهای این قانون همین بند است.
۶- آیا اگر قانون را زیر پا نگذارم، این لایحه بر روی من اثری خواهد داشت؟
ابطال حق شهروندی در صورت ارتکاب به جرائم خاص و محدودی صورت میگیرد. اما صرفنظر از رفتار شما، همینکه شما شهروند کشوری دیگر بجز کانادا باشید، یا بتوانید شهروندی کشور دیگری را داشته باشید، حق و نوع شهروندی شما نسبت به سایر کاناداییها ضعیف تر است. سایرین حق دایمی و مادام العمر شهروندی کانادا را دارند حتی اگر جرایمی مانند حملات تروریستی و مشارکت نظامی علیه کانادا انجام دهند.
حتی اگر دولت هیچ وقت سیتیزنشیپ شما را باطل نکند، و عملا هم در قبال اکثریت جامعه همینطور خواهد شد، ولی باز همچنان شما شهروند درجه دوم تلقی میشوید و دارای حق کمتری نسبت به سایرین خواهید بود. در نتیجهء این قانون برخی از ما فقط بخاطر گذشته و سرزمینی اجدادیمان دارای حق کمتری نسبت به سایر کاناداییها خواهیم بود. از این منظر، این لایحه همهء ما را تحت تاثیر قرار میدهد.
برطبق این قانون، حتی اگر شما در خارج از کانادا متهم به جرمی مانند اقدام تروریستی شوید و در دادگاه آن کشور مجرم شناخته شوید، دولت کانادا بدون برگزاری دادگاه میتواند شهروندی شما را باطل کند. حتی اگر دادگاه اشتباه کرده باشد و شما جرمی نداشته باشید.
همچنین بسیاری از افراد هشدار داده اند که درآینده دامنهء جرائم این لایحه ممکن است گسترده تر هم شود. بحث اصلی این است که حق شهروندی هیچ کسی نباید تبدیل به ابزاری برای مجازات کردن شهروندان شود. ما معتقدیم که یک کانادایی باید همواره کانادایی باقی بماند. این وظیفهء دستگاه قضایی است که افراد را محاکمه و مجازات کند نه پرسنل ادارهء مهاجرت!
۷- چه کاری از دست من برمی آید؟
وقتی که سال گذشته این لایحه مطرح شد اعتراضات و نگرانیهای زیادی بهمراه داشت. در حال حاضر شما میتوانید با پیوستن به کمپین زیر و با به اشتراک گذاشتن این مقاله و درخواست از دوستان و اقوام خود در کانادا برای پیوستن به این کمپین به ما و خودتان کمک کنید.
برای پیوستن به کمپین اعتراضی «اینجا» کلیک کنید.
۸- برای مطالعه بیشتر و دریافت جزییات بیشتر از این قانون میتوانید مقالهء انگلیسی زبان زیر را مطالعه کنید.
برای خواندن مقاله «اینجا» و «اینجا» کلیک کنید.