دغدغه های افراد در جوامع مختلف بشدت متفاوت است. ما در ایران به اصلاحطلب ها رای میدادیم که شاید چند تا کتاب و مجله کمتر سانسور شوند، یا چند تا کنسرت و فیلم و تئاتر بیشتری مجال روی صحنه رفتن پیدا کنند، یا چند سانتیمتر حجاب خانمها بالاتر برود و… خلاصه دغدغه های خیلی از ماها این مسایل بود…

چند روز پیش زمان ناهار با دو تا از دوستان کانادایی خودم که ۲۴ و ۲۸ ساله هستند نشسته بودیم که بحث انتخابات کانادا شد.

فردا ۱۹ اکتبر انتخابات نخست وزیری در کانادا است.
تقریبا در این چند ماه با هر که صحبت میکردم خواهان رفتن هارپر، نخست وزیر فعلی، از مسند قدرت بود. از مهاجر و رنگین پوست و سفید پوست بگیر، تا دانشجو و کارمند و بیکار! همه میگفتند هارپر باید برود.
برای من همیشه این سوال مطرح بود که پس چه قشری و با چه ملاکهایی به هارپر رای خواهند داد. فکر میکردم آدمهای عوضی و یا نژادپرست یا بی سواد به حزب محافظه کار رای خواهند داد.
خلاصه با دوستانم حرف انتخابات شد و پرسیدم به چه کسی رای میدهند.
دوست ۲۸ ساله ام سرش را پایین انداخت و کمی با خجالت و لبخند شرمندگی گفت هارپر. دوست ۲۴ ساله ام با کمی تعجب پرسید واقعا؟؟ او هم جواب داد که بله، چون ما که قراره در‌آینده مطب بزنیم و بیزینس شخصیمون را داشته باشیم،‌ با سیاستهای هارپر میتونیم پول بیشتری دربیاریم. این دوست من نه نژادپرست است و نه بی سواد و نه عوضی.
از دوست ۲۴ ساله ام پرسیدم تو به چه کسی رای میدهی؟
گفت من به جاستین (رهبر حزب لیبرال). دلیلش را برای این رای پرسیدم؟ گفت چون جاستین گفته اگه رای بیاره فروش حشیش را قانونی میکنه.
یادم آمد که دوست دیگری داشتم که چند هفته پیش گفته بود به حزب ان.دی.پی رای میدهد چون برای حفظ محیط زیست برنامه های بهتری دارند.

من هم لبخندی به لبم داشتم و به این همه تفاوت نگاه و ملاک و دغدغه ها و دنیاهای آدمهای این طرف کرهء زمین با آدمهای آن طرف کرهء زمین فکر میکردم.
بعد از چند دقیقه ناهارمان را خوردیم و بلند شدیم و باهم رفتیم بسمت کلاس. نه جر و بحثی پیش آمد، نه توهین و تحقیر و کنایه ای، نه کسی مزدور خوانده شد و نه کسی خائن، و نه کسی در انتخاب و عقیدهء شخصی افراد دخالت کرد. نه رگ کسی بجوش آمد و نه یقه ای دریده شد.
این شاید بزرگترین درسی بود که از فضای انتخابات در محیطی متفاوت با مطالباتی بسیار شخصی تر از آنچه با آن همیشه آشنا بودم گرفتم. درس احترام به رای و انتخاب افراد در عمل و نه صرفا در شعر و شعار…