روی زن خود دست بلند میکنید؟
حالا دختربچه تان فکر میکند که در آینده کتک خوردن از شوهرش خیلی بد نیست.

به شوهر خود دشنام میدهید؟
به همین راحتی به پسر خود یاد دادید که در آینده همسرش میتواند با او همینطور صحبت کند.

کودکانتان را سرکار میگذارید و به آنها دروغ میگویید؟
این دقیقا کاری است که در آینده آنها با دیگران خواهند کرد.

بچه ها هرچه ببینند یاد میگیرند. اگر عشق ببینند رئوف و مهربان بزرگ میشوند. اگر احترام ببینند، رفتارهایشان محترمانه خواهد بود. اگر آرامش ببینند، روانشان آرام خواهد بود.
اگر کینه و سوء استفاده و خشونت و نفرت ببینند، در آینده رفتارهایشان سرشار از همین خصوصیات خواهد بود. رفتارهایی که باعث طرد شدن و تنها ماندن و سرخورده شدنشان میشود.

کاش افراد قدرت این را داشته باشند که روی رفتارهایشان فکر کنند. والدین با رفتارهایشان آیندهء فرزندانشان را شکل میدهند. پدر و مادرها الگوهای رفتاری فرزندان هستند. آیندهء فرزندان، سلامت روح و روانشان و آسایش و آرامش ذهنیشان همگی از همان خانه ای که در آن بزرگ میشوند شکل میگیرد.
نگران آیندهء فرزندانتان باشید. اگر حتی خود قربانی رفتارهای غلط والدینتان هستید، فرزندان خود را قربانی نکنید. جایی باید این چرخهء رفتارهای غلط را شکسته شود.

واکنشها نسبت به خلبان آلمانی که با خودکشی اش جان انسانهای دیگر را گرفت از یک نظر تاسف بار بود. اینکه هنوز چقدر در جوامع مختلف نسبت به ماهیت و اهمیت بیماریهای اعصاب و روان بی اطلاعی و نگاه منفی وجود دارد. احتمالا شما هم در خلوت و یا در جمع چند فحش نثار خلبان کرده اید و البته خشم و ناراحتیتان هم قابل درک است.
اما اگر همین اتفاق در اثر سکته قلبی رخ داده بود، ولو اگر خلبان اهل ورزش نبود و روزی دو پاکت سیگار میکشید و غذای پرچرب میخورد، دیگر خبری از این خشم و دشنام نبود.
چرا؟ چون هنوز خیلی از مردم، اختیار عمل و رفتار فرد افسرده (یا دیگر مبتلایان اختلالات روانی) را خارج از دستشان نمیدانند و قضاوتها و تصمیم گیریهای این افراد را ناشی از بیماری آنها نمی بینند.
خلبان افسرده در افکار عمومی تبدیل شد به یک جانی شیطان صفت و تمام مسولیت این حادثه برگردن او افتاد. در حالیکه به اعتقاد من مسولیت اصلی برعهده شرکت هواپیمایی و حتی دوستان، همکاران و خانواده ی بیمار است که روند بیماری و درمان خلبان را زیر نظر نداشتند و نهایتا به وی اجازه پرواز داده اند.
متاسفانه بیماریهای اعصاب و روان علیرغم شیوع فراوان، هنوز تابو هستند و بدتر اینکه نتایج و آسیبهای ناشی از این بیماریها بعنوان عوارض بیماری دیده نمیشوند.