دو سال پیش نزدیکای غروب بود. کنار خیابون دم در رستورانی که با دوستم قرار داشتم منتظر ایستاده بودم. همینطور که به اطرافم نگاه میکردم حس کردم دو پسر کانادایی که روی صندلی های فضای باز رستوران کناری نشسته بودند به من زل زدند.
اول گفتم شاید بصورت اتفاقی چشم تو چشم هم شدیم. بعد از چند ثانیه مجدد نگاهشون کردم و دیدم همچنان دارن به من نگاه میکنن. حتی کم کم حس کردم راجع به من حرف میزنن. برام عجیب بود و فکر کردم شاید نباید اونجا بایستم. آروم به پشت سرم و اطرافم نگاهی کردم و بعد سرم رو پایین انداختم و خودم رو سرگرم گوشی مبایلم کردم اما همچنان زیر چشمی حواسم به رفتارشون بود.

بعد از چند ثانیه باز نگاهشون کردم و دیدم گوشی تلفنشون رو به سمت من گرفتن و بطرز احمقانه و ناشیانه ای تظاهر میکنن که حواسشون به من نیست. مطمئن نبودم که خیالاتی شدم یا اینکه در حال فیلم گرفتن از من هستند.
کم کم احساس معذب بودن میکردم. به سر و وضع و لباسهام نگاه کردم تا شاید چیزی غیرعادی پیدا کنم. همه چیز به نظرم عادی بود.
باز سرم رو پایین انداختم ولی از گوشه چشم زیرنظر داشتمشون. بعد از چند ثانیه یکی از آنها با صدای بلندی گفت «هِی ماز!»
تازه فهمیدم قضیه چیه!
آروم به سمتشون نگاهی کردم، چشمکی زدم و با لبخند سرم را به علامت تایید تکون دادم. چشمهای هر دوشون گرد شده بود و در حالیکه میگفتن «واو، واو» خواستن از جا بلند بشن و بیان به سمت من که یهو گفتم نه نه نه! شوخی کردم. من «ماز جبرانی» نیستم.

هر سه خندیدیم و هر دوشون از من عذرخواهی کردند. من هم گفتم خواهش میکنم و اتفاقاً میخواستم کمی سر به سرتون بذارم و خودم رو جای «ماز جبرانی» جا بزنم و بگم یه لیوان آبجو برام بخرید تا بیام سر میزتون چند دقیقه بشینم.
اونام خندیدن و یه چیزی به انگلیسی گفتن که درست نفهمیدم چی بود ولی فکر کنم یه چیزی تو مایه های بیلاخ خودمون بود.
چند دقیقه بعد هم بارون بند اومد و من به راه خودم ادامه دادم

سالها پیش در شهرستان سمیرم کار میکردم. شهری با ۲ خیابان اصلی، بدون هیچ چراغ قرمز و یا چهارراه، و جمعیتی حدود سی هزار نفر. مجموع سه سال و نیم زندگی در سمیرم و روستاهای اطرافش تجربه ها و خاطرات زیادی برایم به همراه داشت.
یکی از خاطرات آن سالها روزی است که با چند نفر از اهالی شهر مشغول گپ زدن بودیم که یکی از آنها علت آمدن من به سمیرم را سوال کرد. دلایل شخصی زیادی داشتم اما کوتاه گفتم زندگی در شهرهای بزرگ را دوست ندارم.
چشمهایش گرد شد و با تعجب از من پرسید به نظر شما سمیرم بزرگ نیست؟!؟!؟
لبخندی زدم و گفتم چرا نسبت به برخی شهرهای دیگر خیلی بزرگ است.
اما این حرف او همیشه در ذهنم باقی ماند. اینکه برای کسی که جایی غیر از محیط زندگی اش را تجربه نکرده، دنیای او در محیط پیرامونش خلاصه میشود. دنیای او آنقدر کوچک میشود که شهری که از شمال تا جنوبش را با ماشین میشود در ۱۰ دقیقه طی کرد، دیگر کوچک قلمداد نمیشود.
همانجا بود که با خودم گفتم زندگی من، رویاهای من، دنیای من نباید کوچک بماند. باید سفر کنم. نه! سفر کافی نیست! باید در مکانهای مختلف زندگی کنم. باید هرچه بیشتر تجربه کنم.
باید هر چه بیشتر بیاموزم. هیچ چیز و هیچ کس نباید مانعی بر سر راهم باشد، هرچند همیشه در عبور بودن، همیشه در گذار بودن سخت است.
اما میدانم آن روزی که کوله بارم را زمین خواهم گذاشت، آخرین روز من است.

عکس تزیینی است

امروز اتفاق عجیبی افتاد. برای انجام کاری باید به جای دوری در شهر میرفتم و تصمیم گرفتم که کل مسیر را که جمعاً ۱۰ کیلومتر بود پیاده روی کنم. در راه بازگشت، چند ده متر جلوتر از من دختری همراه با خانمی که شاید بالای چهل سال سن داشت در حال حرکت بود. دختری جوان و خوش اندام با پوستی برنزه و موهایی فرفری که یک تاپ و شلوارکی کوتاه و بسیار تنگ پوشیده بود. تضاد رنگ پوست تیره اش با شلوارک چسبان کرمی رنگش از دور جلب توجه میکرد

چند متر عقب تر از دختر، دو مرد سفیدپوست با ریش و مویی بلند و ژولیده که از نوع پوشش و ظاهرشان مشخص بود یا بی خانمان هستند یا در فقر بسر میبرند، در حالیکه بطری آبجویی در دستشان بود آرام آرام راه میرفتند. از نوع اشاره و مسیر نگاهشان حدس زدم که راجع به اندام دختر حرف میزنند. گفتم شاید در حال چشم چرانی و هیزی گری هستند

اما یک لحظه با خودم فکر کردم که برای این دست آدمها باید خیلی سخت باشه که نه موقعیت و امکان نزدیک شدن به دختران دلربایی که هر روز از برابر چشمشان عبور میکنند را دارند و نه حداقل از پول و توانایی خرید سکس بهره ای بردند

ناخودآگاه آهی کشیدم. یاد چند ماه پیش در ایران افتادم که در خیابانی رانندگی میکردم و متوجه چند کارگر جوان با سر و وضعی نامرتب و خاکی و چهره هایی آفتاب سوخته شدم که پشت یک وانت نشسته بودند. همگی کارگرها محو تماشای دختری بودند که با روسری رنگی و عینک آفتابی و آرایشی نه چندان غلیظ بر صندلی کنار پنجره‌ی اتوبوسی نشسته بود که در امتداد مسیر وانت حرکت میکرد. کارگرها با خود چیزهایی میگفتند و به دختر اشاره میکردند و میخندیدند و گاهی هم ریگ و یا سنگ کوچکی به سمت پنجره‌ی اتوبوس پرتاب میکردند و برای دختر دست تکان میدادند و بوس میفرستادند. از نحوه رفتارشان برمی آمد که حرفهای سکسی میزنند و مشغول بیرون ریختن و لذت بردن از فانتزی های خود هستند. آن هم برای یک دختر عادی پوشیده در حجابی مقبول عرف جامعه‌‌ی سنتی و سلیقه‌ی حکومت ایران

در همین حال که مشغول این افکار بودم به چهارراه پیش رو رسیدم. جایی که دختر و همراهش پشت چراغ قرمز عابر پیاده ایستاده بودند

یکی از دو مرد که جثه ای کوچکتر داشت بدون توجه به چراغ قرمز از چهارراه عبور کرد. اما مرد دوم که درشت اندام بود و موهای زرد و ژولیده اش را باد تکان میداد به سمت دختر قدم برداشت و رفت جلوی او ایستاد و رو به دختر شروع به حرف زدن کرد و با انگشت به سرتاپای او اشاره میکرد

من که برایم این صحنه عجیب و غیرعادی بود، خیلی سریع هدفون را از یک گوش خودم درآوردم تا بشنوم آن مرد ژولیده چه چیزی از دختر سوال میکند. اول خیال کردم دنبال آدرس است. بعد در کسری از ثانیه گفتم شاید به دختر متلک میگوید. شاید هم اصلاً دخترک فاحشه است و برخلاف من، آن مرد تشخیص داده و در حال چانه زدن است

اما با کمال تعجب شنیدم که مرد با حالتی درمانده و کمی عصبانی و با صدایی لرزان و شاید کمی مست به دختر میگفت: «…چرا اینطور لباس میپوشی؟ برای کسی مثل من تحمل دیدن اندام جذاب تو سخته و من میدونم که حتی نمیتونم به تو دست بزنم و این من رو آزار میده. آیا میدونی که با اینجور لباس پوشیدنت باعث آسیب زدن به دیگران میشی؟ باعث ناراحتی من و امثال من میشی؟ برای من تحملش سخته…» دختر بهت زده به مرد خیره شده بود. همراه دختر سکوت کرده بود. من با تعجب نگاه میکردم. نمیدانستم دلم به حال مرد بسوزد یا به حال دختر. چراغ سبز شد. همگی از چهارراه عبور کردیم