داستان خیلی عجیب و شوک آور بود. بیشتر از ۴ ماه بود که همگی در بُهت و ناراحتی بسر بردیم. آرمان برخلاف من آدمی درونگرا و ساکت و بی سر و صداست. مشکلات و ناراحتی و خوشحالی ها و موفقیتهای خودش را همه جا جار نمیزنه. من بجاش مینویسم. مینویسم از ماجرایی که این چند ماه گذشته داشتیم.
تابستون برگشت ایران. داشت ارشد معماری در یکی از دانشگاههای آمریکا میخوند. دوره اش ۳ ساله بود و ۲ سال را پشت سر گذاشته بود. نصف مخارج زندگی و شهریه اش را از دانشگاه بورس گرفته بود و نصف دیگه را از یک بانک آمریکایی وام گرفت.
چند روز بعد از اینکه من به کانادا برگشتم قرار بود آرمان هم بره ارمنستان. مدت ویزای ۲ سالهء تحصیلیش تمام شده بود و باید مجدد درخواست ویزا میکرد. وقت سفارت اول صبح گرفته بود ولی تا آخر وقت صداش نکردند. همه نگران بودیم. صبح زود ما در کانادا بود که به من خبر داد ویزا بهش ندادند. باورمون نمیشد. افسر سفارت گفته بود چون وام تحصیلی گرفته بهش ویزا نمیده! آرمان گفته بود مگه چه اشکالی داره و کار خلافی که نکرده. افسر گفته بود اگه تحصیلش تمام بشه آمریکا را ترک میکنه و دیگه پول وام را پس نمیده! آرمان هم گفته بود خب اگه ویزا ندید که دقیقا همین اتفاق می افته و البته من برای وام ضامن دارم و اصلا چنین چیزی امکانپذیر نیست. افسر گفته بود شاید ضامنت هم کشور را ترک کنه!! بعد هم گفته بود چون ۲ سال پیش برای اولین درخواست ویزا گفتی که با حمایت مالی خانواده میری آمریکا چرا بعدش رفتی وام گرفتی؟ گفته بود برو وام را پس بده دوباره بیا.
دو هفته بیشتر به شروع کلاسهاش نمونده بود و زمان کافی برای جور کردن ۴۰هزار دلار و فرستادن به حساب بانکیش نبود. قرار شد فردای اون روز بره ترکیه و دوباره درخواست ویزا کنه و یکی دو تا مدرک ساپورت مالی هم به مدارکش اضافه کنه. همهء خانواده خیلی مضطرب بودیم. اون چند شب از نگرانی خوابمون نمیبرد. اگه بهش ویزا ندن باید برگرده ایران و بره سربازی. همهء کارهای لازم را خیلی سریع انجام دادیم که آرمان به وقت سفارت در ترکیه برسه.
اینبار هم وقت سفارت صبح بود ولی باز آخرین نفر اسمش را صدا کردند. من تا صبح نخوابیدم و چشمم به گوشی بود. وقتی بهم مسیج زد خیلی کوتاه نوشته بود « علی باز ویزا ندادند».
اینبار افسر حتی فرصت حرف زدن و دفاع کردن هم نداده بود. بعد از چند سوال و جواب مختصر، خیلی کوتاه گفته بود ویزای شما رد شد و خدافظ.
آرمان برگشت ایران و قرار شد یک ترم از دانشگاه مرخصی بگیره و در این مدت وام بانکش را پس بده. به هر شکلی بود پول جور شد و وامش تسویه شد. یک هفته پیش باز از سفارت آمریکا در گرجستان وقت مصاحبه گرفت. روز قبل از وقت سفارت باهاش شوخی میکردم. میگفتم آرمان من یه فروشگاه آشنا واست سراغ دارم برای پوتین. گفت خودم پوتین دارم تو آمریکا و اونقدری برف نمیاد اصن تو شهر ما که نیاز بشه. گفتم نه! واسه آمریکا نمیگم. واسه سربازیت میگم…خندهء تلخی کرد.
اینبار دیگه دلیلی نبود که بهش ویزا ندن ولی همگی همچنان نگران بودیم. کلافه بودیم. عصبانی بودیم. چند ماه بود که دستمون به جایی بند نبود. ناراحت بودیم که چرا اینقدر راحت با زندگی و برنامه ها و هدفهای آدم بازی میکنند.
باز هم وقت سفارت صبح بود ولی اینبار سر نوبتی که داشت اسمش را صدا کرده بودند. افسر مهاجرت دختر جوان و خوش برخوردی بوده که خیلی مودب چند سوال از آرمان میپرسه و چند تا از مدارکی که میخواسته میگیره و دست آخر بعد از تایپ کردن چیزی در کامپیوتر، خیلی کوتاه و مختصر به آرمان میگه متاسفم و نمیتونم به شما ویزا بدم و خدافظ!
زیر برگه نوشته بود: عدم اطمینان از خروج از آمریکا بعد از پایان تحصیل!
دیگه ناامید شدیم. خسته و کلافه. به آرمان میگفتم نهایتش میری سربازی و همزمان برای تحصیل در کشورهای دیگه اقدام میکنی. سعی میکردیم منطقی باشیم. سعی میکردیم مثبت فکر کنیم. امیدوار باشیم. ولی همگی ناراحت و نگران و سرخورده از اتفاقی بودیم که قاعدتا نباید رخ میداد. یادم نیست نظر چه کسی بود. شاید خود آرمان و شاید بابا. قرار شد آخرین شانس را هم امتحان کنه چون تا قبل از شروع ترم تحصیلی هنوز یک وقت مصاحبه در دوبی برای این هفته خالی بود.
به آرمان گفتم اینبار روش و رفتارت را عوض کن. مثل بچه های مودب نشین تا هر غلطی خواستند بکنند. پاچه پاره باش. قیل و قال کن. حرف بزن. کاری نداشته باش که روبروت افسری نشسته که با یک امضا میتونه مسیر زندگیت را عوض کنه. از خودت دفاع کن. توضیح بده که چرا باید ویزا بگیری و اعتراض کن به دلایل سه دفعهء قبلی که ویزا را رد کردند. بگو هیچ جا گفته نشده بود که حق نداری وام بگیری. بگو اگه میخواستی بطور غیرقانونی در آمریکا بمونی الان اینجا در حال درخواست ویزا نبودی. بگو چرا همون روز اول نگران عدم خروج از آمریکا نبودید و حالا که ۲ سال از عمر و وقت و انرژی و پول من صرف تحصیل شده یادتون افتاده که ممکنه بعد از درس به ایران برنگردم!؟ بگو اصلا دلت چرکین شده و دوست هم نداری آمریکا بمونی و بعدش باید کلا برگردی ایران برای سربازی. خلاصه قرار شد مثل قماربازی که دیگه چیزی برای باختن نداره بازی کنه. حتی باوجودی که اعتقاد ندارم ولی اینبار از مادر مهربون دوستم خواستم که برای آرمان بره خانقاهی که همیشه برای دعا و نذر و نیاز خودشون میره. خلاصه خواستیم برای این شانس آخر از تمام نیروهای زمینی و آسمانی کمک بگیریم.
دیروز وقت سفارت داشت. ساعت ۹ صبح به وقت ایران. نصف شب بود که به من مسیج زد. همون موقع بهش زنگ زدم. تازه از سفارت بیرون اومده بود. میگفت تمام وقت داشته حرف میزده و افسر سفارت که اینبار هم دختری جوان بوده فقط نگاه میکرده. میگفت هر مدرکی میخواست یا هر سوالی میکرد کلی کاغذ و سند و مدرک بهش میدادم تا اینکه وسط مصاحبه افسر میگه دیگه بسه و کاغذ بیشتری نده. میگفت عصبانی بودم. یک جا صدای خودم را بردم بالا و گفتم من فقط میخوام درسم تمام بشه. تمام حرفهایی که تمرین کرده بودیم را هم گفته بود. میگفت درست مثل دفعهء قبل افسر مهاجرت وسط حرف زدن سرش را کرد رو به کامپیوتر و شروع کرد به تایپ کردن. بعد از چند ثانیه خیلی سرد و کوتاه و مختصر رو به من گفت ویزای شما صادر شد. ۳-۵ روز دیگه میزنیم توی پاسپورتت و خدافظ.
فورا به مامان زنگ زدم. خبر نداشت. بلند بلند و از خوشحالی گریه میکرد. نگران آرمان بود. به آزاده زنگ زدم. وسط خیابون گریه میکرد.
چند ماه گذشته برای آرمان و ما خیلی سخت و دلهره آور بود. خوشحالم که ناامید نشد. خوشحالم که شانس آخر را از دست نداد. مردد بودیم که آیا فایده ای داره دوباره به سفارت بره یا نه. ولی نهایتا گفتیم اگه نره تا آخر عمر مدام میگیم کاش رفته بود. خوشحالم که رفت. خوشحالم از اینکه زحمتهای ۲ ساله گذشته اش هدر نرفت.
شبنویس 