یکشنبه گذشته، مارگارت (همخونه و صاحبخونه) مهمونی کریسمس داشت و فامیلش را دعوت کرده بود. من از قبل گفته بودم چون امتحان دارم نمیتونم به جمعشون اضافه بشم.
وسطهای درس خوندن بودم که یهو دیدم سه تا بچهء ۵ ساله (پسر) و ۶ و ۷ ساله (دختر) با یک بشقاب شکلات و شیرینی اومدن توی اتاقم و واسم شیرینی کریسمس آورده بودند.
خیلی هیجان انگیز و بامزه بود. اولین باری بود که با بچه های کانادایی حرف میزدم. توی این چند سال هیچ کس از دوستام بچه نداشتند و توی خیابون هم که نمیشه فت یهو با یه بچه حرف زد! خلاصه اینکه خیلی بامزه بود!‌

دو دقیقه که گذشت و خجالتشون ریخت، یکیشون گفت چرا اینقدر اتاقت نامرتبه! گفتم چون فردا امتحان دارم نرسیدم مرتب کن.
دختر شش ساله پرسید آخه تو که بزرگی دیگه چه امتحانی داری؟! گفتم خب بعضی وقتها آدم بزرگا هم باید برگردند سر کلاس و درس و مدرسه، ۴ تا فحش هم توی دلم به هرچی درس و مشق و امتحانه دادم.

دختر هفت ساله پرسید تو چرا مو نداری؟‌ گفتم خودم با تیغ میزنم. گفت نزن دیگه 😄
دختر شش ساله پرسید که آیا اهل بنگلادش هستم؟ گفتم نه من اهل ایرانم که یه جایی نزدیک بنگلادشه. گفت معلم مهدکودکشون مال بنگلادشه و میدونه بنگلادش روی نقشه کجاست!
پسر پنج ساله پرسید که چی کاره ام. گفتم قبلا دکتر بودم الان دانشجوئم. گفت یعنی میتونستی ۵ دلار پول داشته باشی؟ گفتم آره. با حالت رو کم کنی گفت من یکی از نقاشی هام را به مامانم فروختم ۵ دلار.
دختر شش ساله با تعجب گفت اگه دکتری چرا خونهء بزرگ نداری 😁

بعد که فضولیهاشون تموم شد رفتند ماژیک مخصوص رنگ کردن مو آوردند. موهای همدیگه را رنگ کردند و بعد هم به من گفتند چون مو نداری پس ریشتو رنگ میکنیم.
رنگ آمیزی که تموم شد یکیشون پرسید این نوشته ها چیه به دیوار اتاقت.
منم از فرصت استفاده کردم و واسشون ده دقیقه راجع به دیابت و بیماریهای پای دیابت توضیح دادم! خیلی قشنگ گوش میکردند! حتی سوال هم کردند که چطوری پاشون زخم میشه!

وقتی بابای دو تا از بچه ها اومد دنبالشون، دختر شش ساله به اون دو تای دیگه گفت
He is such a nice guy

فرداش مامان دختر شش ساله زنگ زده بود به مارگارت که بچه از دیروز همش داره راجع به علی حرف میزنه، و اینکه علی پای مریضها را درمان میکنه و رفته روی نقشه ایران را پیدا کرده و از مامان باباش خواسته تلفظ درستش را بهش یاد بدن.
قرار شد یه موقع که فصل امتحانا نیست بیارنشون باز اینجا.

«خفه شو! وگرنه دندونهاتو میریزم توی دهنت».
روی دیوار ایستگاه مترو این پوستر را دیدم. زیر این جملهء درشت هم ریزتر نوشته بود «تمام بچه ها شانس زندگی در خانه را ندارند، خیابان نباید تنها گزینهء آنها باشد». بالا و پایین پوستر هم نوشته بود «خانه».

خانه… چه کلمهء آرامبخشی است برای من. جایی است که هنوز بعد از سالهای سال دوری و مسافت به اندازهء دو قاره، در گوشی مبایلم شمارهء تلفنش را بنام خانه ذخیره کرده ام. خانه برای من جایی است که به معنای آرامش و آسایش و امنیت. جایی که صدای گرم و مهربان پدر و مادرم در آن جاریست. جایی است که دلم برایش تنگ میشود…
همینطور به جملهء روی پوستر خیره بودم و لبخندزنان به خاطرات کودکی فکر میکردم.
من کلا خیلی بچهء‌ شیطون و تخسی بودم. خیلی هم جر و بحث و دعوا میکردم. بخصوص سالهای دبیرستان و اوایل دانشگاه. اما کلا دو بار از بابا کتک خوردم اون هم در حد یک سیلی.

بار اول ۷-۸ سالم بود. جلوی تلویزیون نشسته بودم و با آهن ربایی که دستم بود بازی میکردم داشتم اشیاء جدیدی که جذب آهن ربا میشوند کشف کنم. بابا درحالیکه لباسهای بیرونش را میپوشید با عجله و تردید به من گفت که حواسم باشد آهن ربا را به صفحهء تلویزیون نچسبانم. با تعجب پرسیدم چی میشه مگه؟
توضیح نداد. فقط گفت تلویزیون خراب میشه و رفت و من ماندم و حس کنجکاوی مهار نشدنی. چند دقیقه ای با خودم کلنجار رفتم و دست آخر تحملم تمام شد.
همینجور که به چشمان مجری برنامه خیره شده بودم آهن ربا را گذاشتم روی صورتش. یک لکهء صورتی ۶-۷ سانتی متری روی صورت مجری جا موند. چشمام درشت شده بود. پر شده بودم از ترس و هیجان. یک بار کافی نبود. باز آهن ربا را به نقطهء دیگری از صفحه چسباندم. ذوق زده بودم از اینکه میتوانم برنامهء تلویزیون را رنگ کنم! یک دایرهء بزرگ هم کشیدم و بعد از وحشت عاقبت کار تلویزیون را خاموش کردم. ترجیح دادم به مامان هم چیزی نگم و کلا همه چیز را انکار کنم.
آخر شب که صدای پای بابا را در راه پله شنیدم به گوشهء اتاق خواب رفتم و خودم را مشغول بازی با اسباب بازیها نشان دادم.
چند دقیقه بعد بابا صدایم کرد. «علی». سعی کردم خودم را عادی و از همه جا بی خبر نشون بدم. رفتم جلوی بابا و گفتم بله؟ با اخم گفت مگه نگفتم آهن ربا را به تلویزیون نزنی؟ یادم نیست دروغ گفتم یا نه. یادم نیست چه جوابی دادم یا اصلا فرصت جوابی شد یا نه. ولی اولین سیلی را همونجا نوش جان کردم و البته خوب یادم هست که عذاب وجدان هم داشتم و خوب میدونستم که مقصر بودم. بابا که خسته بود و تازه از سر کار برگشته بود پشت تلویزیون را باز کرده بود و یکی دوساعت مشغول تعمیرش بود.
بعدها میگفت فکر کرده بود اگه برام توضیح بده که آهن ربا باعث تغییر رنگ صفحهء تلویزیون میشه بیشتر کنجکاو میشم که ببینم چی میشه. بعدترها هم یک بار صدایم کرد و ازم عذرخواهی کرد. گفت اون موقع نمیدونسته که تلویزیون اصلا نیازی به تعمیر نداره و اگر چند ساعت خاموش نگهش داریم تا سرد بشه خودش درست میشه.

بار دومی که کتک خوردم ۱۳ ساله بودم. خانهء ما کنار یک مسجدی بود که حاج رسولیها، پیرمردی که نصف محله مستاجرش بودند، ساختمانش را وقف مسجد کرده بود. کلا آقای حاج رسولیها به بچه ها حساسیت داشت. بخصوص اگر وقت نماز توی کوچه فوتبال بازی میکردیم. هفته ای یکی دو تا توپ پلاستیکی ما را هم می قاپید و با چاقو پاره میکرد.
شب چارشنبه سوری بود. صبر کرده بودیم نماز مغرب و عشاء تموم بشه و حاج رسولیها به خانه اش بره. من و چند تا از بچه های محل توی پیاده رو از جمله روبروی در مسجد سه چهار تا تل آتش درست کردیم و شروع کردیم از روی آتش پریدن. نیم ساعتی گذشت که حاج رسولیها همینطور که جاروی فراشی اش را در هوا میچرخاند با داد و بیداد از دور پیداش شد. شروع کرد به فحش دادن و نفرین کردن. همون موقع بود که بابا هم از سرکار برمیگشت و درست زمانی رسید که حاج رسولیها داشت سر من داد و بیداد میکرد.
بابا که از برخورد حاج رسولیها عصبانی شده بود جارو را از دستش گرفت و داشت آتشها را خاموش میکرد که با هم جر و بحثشون شد. من و یکی از بچه ها چند متر اونطرف تر ایستاده بودیم و نیشمون باز بود و میخندیدیم. بابا که من رو دید جارو را انداخت و اومد سمت من و یک اردنگی و یک پس گردنی زد و با داد و بیداد گفت چرا کاری میکنی که این مرتیکه بیاد سرتون داد بزنه و بعد راهش رو کج کرد و رفت به سمت خونه.
من بهم خیلی برخورده بود و هم تعجب کرده بودم که خب چرا پس خودت جلوی بقیه زدی من رو و هم خیلی حال کرده بودم که بابا به حاج رسولیها گفته بود مرتیکه. ده دقیقه ای توی محله راه رفتم رفتم و بعد برگشتم خانه.
خوب یادم هست که برقها رفته بود. همینطور که توی تاریکی در را باز کردم دیدم بابا و مامان وسط هال منتظر من بودند. بابا به سمتم اومد و بغلم کرد و شروع کرد هق هق گریه کردن. مامان هم به جمعمون پیوست و هر سه تایی همدیگه رو بغل کرده بودیم و اشک میریختیم. بابا ازم معذرت خواست و میگفت که جلوی بقیه اینکار رو کرده چون خیلی از برخورد حاج رسولیها ناراحت شده و ترجیح میداده خودش من رو تنبیه کنه تا اجازه بده یه غریبه سرم داد و بیداد کنه.

همینجا بود که یکدفعه صدای نزدیک شدن قطار مترو یقه ام را گرفت و از سالها و از فرسنگها دورتر من را کشید و آورد روبروی پوستری که روی دیوار نصب شده بود. پوستری که روی آن نوشته شده بود «خانه».

تلگرام:
https://www.telegram.me/shabnevisblog

ﺳﻮﭘﺮﻭاﻳﺰﺭﻡ ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻬﻞ و ﺷﺶ-ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ‌ی اﻳﺘﺎﻟﻴﺎیی ﺗﺒﺎﺭه ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﺎﺩا ﺯﻧﺪگی ﻣﻴﻜﻨﻪ. ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻋﺮﻑ اﻳﺮانی ﺩﻳﺮ اﺯﺩﻭاﺝ ﻛﺮﺩﻩ و ﻳﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎﺭ و ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻟﻪ هم ﺩاﺭﻩ. ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺭﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺎﺭﻩ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ. ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﻳﺶ ﺭﻭ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺪﻭﻧﻪ و ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻓﺮاﻧﺴﻮﻱ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺴﻠﻄ (ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﺱ ﺑﺪﻩ) ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻪ.
ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻭﺳﻄ ﻳﻚ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺵ اﻭﻣﺪﻥ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﻣﻮﻥ و ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﻭاﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩاﺩﻥ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﻜﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺩاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ي ﺑﺎﻧﻤﻚ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﺩﻡ ﺗﻮﻱ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﺁﺧﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﻢ ﻭﺟﺐ ﺑﭽﻪ ﭼﻲ ﻣﻔﻬﻤﻪ اﺯ اﻳﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩاﺭه ﻭاﺳﺶ ﻣﻴﮕﻪ. ﻣﺎ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻢ ﺯﻭﺭﻛﻲ ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﻢ ﭼﻴﻜﺎﺭ ﺩاﺭﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.
ﺩﺭ ﻫﭙﺮﻭﺕ اﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻏﻮﻃﻪﻭﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﻬﻮ ﺩﺧﺘﺮﻙ (ﻛﻪ اﺳﻤﺸﻢ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﻴﺴﺖ) اﻭﻣﺪ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻦ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻱ ﺩﺭﺷﺖ ﺷﺪﻩ و ﻳﻪ ﻧﻴﻤﭽﻪ اﺧﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻴﺘﻮﺭ ﻛﺮﺩ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﻱ ﻛﺪﻭﻡ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻐﺰ ﺩاﺭﻱ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟

ﻭاﻻ ﻣﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ و ﻛﻮﻧﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻴﻢ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ اﻭﻣﺪﻩ ﻣﻴﭙﺮﺳﻪ ﻛﺪﻭﻡ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻐﺰ؟