دیروز شهر موشهای ۲ را در دیدم. فیلمی که جدای از اینکه بار نوستالژی و خاطراتی که برای من و احتمالاً خیلی های دیگه بهمراه داشت، کنجکاوی مرا بشدت برانگیخته بود که قرار است چه اتفاقی در این فیلم رخ دهد. خوشبختانه طبق عادت همیشگی، هیچ تبلیغ، متن یا توضیحی قبل از تماشای فیلم ندیدم و در نتیجه هیچ ایده ای از داستان و محتوای فیلم نداشتم. در نتیجه موضوع داستان و ایده‌ی پشت آن برایم جالب و جدید بود.
در نهایت از تماشای فیلم پیشمان نیستم اما انتظارم بیشتر بود. در واقع بخشهای مربوط به گربه ها لوس بود. ساخت و شکل و قیافه ی برخی عروسکها را دوست نداشتم، بخصوص عروسک «نارنجی» اصلاً جالب نبود. صدای «گوش دراز» توی ذوق میزد و به شخصیت هایی مثل «خوش خواب» و «دم دراز» کم پرداخته شده بود.
اما نقطه ی قوت این فیلم به نظر من، پرداختن به جزییات و صحنه آرایی آن بود. فیلمبرداری اولین سکانس فیلم هم در حد سینمای ایران خیلی جالب و جذاب بود. یک نکته‌ی مثبت دیگر هم این بود که موشها حجاب نداشتند و این در فضای سیاست و سینمای ایران حرکتی قابل تقدیر بود.

این ویدئو یک قسمت کوتاه از ترانه‌ی «من رازی دارم» است که «صورتی»، دختر «نارنجی» و «کپل» همراه با نوازندگی «مشکی»، پسر «دم باریک» میخواند.
در نهایت تماشای فیلم را به کسانی که از مدرسه‌ی موشها خاطره دارند پیشنهاد میکنم.